Հազարապատիկ գիշերներից մեկը

Ցուրտ է... նստած եմ ՝

Հենված դեպի պատուհանը,

Խավարը պատել է ապակին...

Տարօրինակ է,

Հիմա մի տեսակ հանգիստ եմ,

Իսկ ի ՞նչ կլինի հետո...

Լացու ՞մ եմ՝ ոչ, լացե՞լու եմ՝ ոչ,

Լացում է միայն հոգիս նվաղած,

Իսկ ես` ոչ ,վաղուց եմ ուժեղ,

Էլ լաց չեմ լինում։

Հեռախոսս, որ միշտ զանգում էր, 

Կրկին զանգերից զարհուրած՝

Ափիս մեջ է,զանգե ՞ր է տենչում։

Ոչ ամենևին, էլ չեմ էլ սպասում։

Ծխում եմ անվերջ,

Ծուխը թափանցում է ներսս,

Միայն նրա ՞ն է տրված տեսնել

Վիշտս չցամաքած ու սպիացած։

Բայց սպասիր, հոգ չէ,

Տեղում  մի նոր գարուն է սպասվում,

Այսպես միգուցե շատ քի ՞չ է լինում։

Լուսաբա՜ց... ինչ սիրուն է, չնկատեցի․․․

Ներսումս ամեն ինչ վառվում է ուժգին,

Բայց  ես էլ քեզ վաղուց չեմ զգում,

Մի դար է անցել, քեզ չեմ կարոտել,

 Ինչ-որ  մի բան է սրտումս պաղել։

Գուցե էլ պետք չէ՞ քեզ այդպես սիրել,

Բավական ցավոտ է, միգուցե սխալ,

Ստիր, ինչպես միշտ,ասա, որ կանցնի,

Որ էլ երբե ՜ք ես քեզ չեմ հիշի․․․

Հեղինակային Միշ Մելիքյան:::