Գարուն ամենուր մտավ դերի մեջ,
Գույներով է լցվել այլուր ,ամեն բան,
Գորշ մթություն է միայն իմ հոգում՝
Գալստիդ եմ ես ապասում անվերջ ։
Գնալով կարոտս շատ խորն է դառնում։
Գիտեմ, ուզում ես գաս ու նորից մնաս,
Գաս, որ շնչեմ, որ էլ չտենչամ,
Գոյատևեմ ես քո աչքերի մեջ,
Գրկիդ մեջ մնամ ու չմահանամ․․․
Հեղինակ Միշ Մելիքյան․
Մտամոլոր ես քեզանով,
Մտքերով ՝ նորից քո մոտ․․․
Մտածում եմ՝ լինել մոտիկ,
Մտորելով մտամոլոր։
Մտքումս դու ես, հուշերս բոլոր,
Մութ է, սակայն տեսնում եմ նորից՝
Մարել է քո աստղը ,որ միշտ փայլում էր․․․
Մարել է բոլոր մոմերը որ կային։
Մարմնիս կարծես դողում է նորից,
Մրսած ՝ ոչ ցրտից,այլ քո պաղ շնչից,
Մոտեցող գարնան թացությունից,
Մարտից՝ խելագար, որ սպասում էինք։
Մրմուռն է կապել, կսկիծն է դրել,
Միգուցե չզգամ ջերմությունդ էլ,
Մոտս վաղուց արև չի եղել,
Մնամ այսպես էլ մրսած մշտական․․․
Հեղինակ Միշ․ Մելիքյան:
Комментариев нет :
Отправить комментарий