Երեկոն իջավ ծածկեց պատուհանը ոսկյա քողով,հետզհետե երկինքը կապտեց,հիշեցնելով մետաքսե կտոր,պսպղուն աստղեր վառվեցին լամպերի նման։
Լուսինը կրկին իշխեց իր գահին ամեն օրվա պես,գիշերվա ոգին նորից արթնացավ անձայն ու հեզ՝ հիշեցնելով քեզ այնքա ՜ն ինքնատիպ,կարծես երկնքից դու ինձ ես իշխում։
Հեղինակային Միշ Մելիքյան:::::
Комментариев нет :
Отправить комментарий