Միշտ լսում եմ քեզ, վաղուց ջերմություն չզգացած քո սառը ձայնը․․․Քո խորքում գարուն էր ապրում, որ ժամանակին ծաղկա ՜ծ էր այնքան :Հիմա կապանքներն են քեզ պարուրել, ինքդ զրկել ես քեզ արևից։ Ինչու ընտրեցիր քեզ ընկեր թախծին։ Բայց և այնպես դու չես խեղդվում,դու հեքիաթ ես անիրական,առեղծվածներով տարրատեսակ:Դու ապրում ես ինչ-որ մի տեղ,մերթ ընդ մերթ էլ իմ երազներում։ Կարոտ ես ցանում տարածության մեջ,այդ բույրն երբեմն ինձ էլ է հասնում։
Հեղինակային Միշ Մելիքյան::::::::
Комментариев нет :
Отправить комментарий